Εκοιμήθη η “ψυχή” της Μονής Ντουραχάνης ,ο γέροντας Αθανάσιος ….Η πιο εμβληματική προσωπικότητα των Ιωαννίνων τις τελευταίες μέρες έδινε μάχη με τον κορωνοϊο και νοσηλεύονταν στη Μονάδα Λοιμωδών του Νοσοκομείου Χατζηκώστα .
Η είδηση σκόρπισε απέραντη θλίψη στην πόλη των Ιωαννίνων καθώς ο παπα- Θανάσης γνωστός και ως” καλόγερος του λαού ” ήταν ιδιαίτερα αγαπητός….
Ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ιωαννίνων Μάξιμος σε σχετικό δελτίο Τύπου αναφέρει :
«Δικαίων δὲ ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν καί ἡ ἀφ᾿ ἡμῶν πορεία σύντριμμα, οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης·» (Σοφία Σολομώντος 3, 1-4)
Ο ιερομόναχος Αθανάσιος Χατζής ήταν ίσως η πιο εμβληματική προσωπικότητα των Ιωαννίνων. Ήταν ένας άνθρωπος που θυσίασε τη ζωή του για τη διακονία του Θεού και τη διακονία των ανθρώπων. Ο πατήρ Αθανάσιος ταύτισε τη ζωή του με την προστασία των φτωχών και ορφανών παιδιών και για μισό αιώνα έκανε τα πάντα για να βοηθήσει αυτά τα παιδιά να μάθουν γράμματα και να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Στερήθηκε ο ίδιος, για να βοηθήσει εκείνους που στερούνταν, ώστε να βρουν το δρόμο τους.
Διάλεξε το δρόμο της μοναχικής ησυχίας, αλλά εργάστηκε ακατάπαυστα εν ιερά ανησυχία για να αναπαύσει τις ψυχές των ανθρώπων που κατέφευγαν στο πετραχήλι του και εκείνων που υπήρξαν εμπερίστατοι. Κήρυξε το λόγο του Ευαγγελίου, αλλά κυρίως τον έκανε πράξη! Η αγαπημένη πρότασή του «πίστευε, αγάπα, συγχώρα και προχώρα στη ζωή σου» ήταν πάντοτε η καθημερινή του πρακτική.
Το έργο του τεράστιο, χωρίς προσωπική προβολή και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Δίδαξε εν τη πράξει την διακονία του πλησίον, αλλά και την ταπείνωση. Το έργο του αυτό πρέπει να συνεχιστεί, αφού οι ανάγκες που διακόνησε δεν έπαψαν να υπάρχουν.
Με τη βεβαιότητα ότι ευαρέστησε Θεό και ανθρώπους, τον προπέμπουμε στην αιωνιότητα, όπου θα συνεχίσει να διακονεί τον Άνθρωπο με την αγνή προσευχή του.
Να είναι η μνήμη του αιωνία και να έχουμε πάντα την ευχή του.”
Ο γέροντας Αθανάσιος που εκοιμήθη λίγο πριν κλείσει τα 90 του χρόνια είχε μιλήσει για την αφοσοίωσή του στο Θεό και τον μοναχισμό καθώς και για τα πολλά εμπόδια που συνάντησε στο χτίσιμο της Μονής Ντουραχάνης τα οποία είχε καταφέρει να ξεπεράσει χάρη στην πίστη του στον Κύριο :
“Πολλές φορές τα χνάρια των αγίων αποτυπώνονται στο χρόνο της δικής μας ζωής. Φωτίζουν και δίνουν νόημα στους αγώνες, τις αγωνίες, τις ελπίδες. Αντλούν από την ατέλειωτη Πίστη και Αγάπη του Θεού και τη διαχέουν στον κόσμο μας. Έτσι, για να ξεκουραστεί ο οδοιπόρος, να πιεί νερό ο διψασμένος, να βρει στέγη ο ξένος και ο άστεγος, να βρει το δρόμο του ο αλήτης…
Υπάρχουν άνθρωποι, με Θεού φώτιση, που αφουγκράζονται το φτερούγισμα των αγίων. Και γίνονται το μέσο για να φανερωθεί η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο, να αγιαστεί η φύση των πραγμάτων από τη Θεία Χάρη… Το μέσο… «κάποιος φυτεύει, κάποιος ποτίζει μα ο αυξάνων είναι ο Θεός»…
«26 Σεπτεμβρίου 1970, ανήμερα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου γίνομαι μοναχός. Ο αείμνηστος Χρυσόστομος Βούλτσος, τότε επίσκοπος Δωδώνης, είδε ότι η επιθυμία μου να αφοσιωθώ στο Θεό ήταν σωστή. Μου λέει μετά από συζήτηση: «Τράβα στο μοναστήρι της Καστρίτσας και να κατέβεις το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου». Το πρωί λειτουργία στο νησί. Κοινώνησα. Το απόγευμα έγινε η κουρά.
Έγινα καλέγερος. Κάτι που επιθυμούσα, που δεν περίμενα να μου δώσει τόσα αυτός ο δρόμος… Μετά από δύο χρόνια περίπου μου παραχωρείται το Μοναστήρι της Ντουραχάνης…»
« Η αγάπη για τα παιδιά προϋπήρχε. Από μικρός με συγκινούσε, όταν έβλεπα πεινασμένα παιδιά. Όλη η φαντασία και τα όνειρά μου ήταν να βρω μια σπηλιά που να έχει ψωμί, να τους δίνω.
Να τους λέω: Φάτε παιδιά… Φάτε παιδιά… Η σπηλιά να μην αδειάζει ποτέ.
Με τράνταξε μια
κουβέντα του Χριστού προς τον Πέτρο: «Βόσκε τά ἀρνία μου». Και εγώ πιάστηκα από τα παιδιά. Λαμπάδιασα από τη γραφή.
Η φλόγα της επιθυμίας μεταβλήθηκε σε μέθη-καθήκον-υποχρέωση να ανταποκριθώ».
Μαζί μια ομάδα ανθρώπων έτοιμη να ανταποκριθεί στο κάλεσμα…
Οι δυσκολίες και τα εμπόδια πάρα πολλά… Αλλά η πίστη στο Θεό κάνει θαύματα…
26 Σεπτεμβρίου 1979 ανήμερα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου … Επιτέλους δίνεται η άδεια για να ξεκινήσει το χτίσιμο. Τον Οκτώβριο τα έργα ξεκινούν. Με μηδέν χρήματα στην τσέπη και το «σκούφωνε ξεσκούφωνε». Δανεικά για να ξεπληρωθούν τα δανεικά. Και ο ιδρώτας όλος από εθελοντές που βάλθηκαν με Θεού δύναμη να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα…
Παρόλες τις δυσκολίες το οικοτροφείο και το σχολείο στήθηκαν και περίμεναν τα πρώτα παιδικά χαμόγελα…
26 Σεπτεμβρίου 1981 ανήμερα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου…
«αν και έλλειπε ακόμα ένα χαρτί-παίρνουμε την άδεια λειτουργίας και γίνονται τα εγκαίνια. Παλαίψαμε να ξεπεράσουμε την μπόρα. Δεκαεφτά μήνες περιμέναμε για την έγκριση. Τελικά δόθηκε από το Νομάρχη».
«Το χέρι της Παναγίας και των αγίων του Θεού επεμβαίνει ως σήμερα. Με την ευλογία του Ευαγγελιστή Ιωάννη, με τη συνδρομή της προσευχής και τη συμπαράσταση του κόσμου, το έργο πήρε σάρκα και οστά. Αποφασίζουμε αυτή τη μέρα κάθε χρόνο να τη γιορτάζουμε βάζοντάς την βάση για οποιοδήποτε σημαντικό ξεκίνημα. Η παράκληση στον προστάτη Ἅγιο Ἰωάννη να υπάρχει αγάπη».
epirustvnews
